اشعار

سوختیم از هق هقت از گریه هایت سوختیم           دور از دیـدار امّـا در هـوایـت سـوختیم

باز با چشمـانِ خود گـشـتـیـم دنـبالِ شما           باز گم كـردیم عطـرِ ردِّ پـایت سـوختیم

ابنِ طاووس از مناجاتِ تو در سرداب گفت           رو زدن هایت شنیدیم از دعایت سوختیم

چَشم زخم و چهره سرخ و جامه هایت خاكیند           یك دهه شرمنده از حالِ عزایت سوختیم

كربلا یك روز ما را قسمتِ خود می كند           كربلا دیدی كه از طفلی به پایت سوختیم

دست هامان را گرفته دست های یك یتیم           باز هم با روضه های مجتـبایت سوختیم

درمانده ام به پـای شـكسته تـوان ببخش            وقت دعا شده به من از نـو زبان ببخش

لالـم، صـدای من به تو گـویا نمی رسد            غیر از تو را صدا زده ام؛ مهـربان ببخش

فـطـرس برای خـیـمه سبـزت شفـا بـده            بر بـال زخـم خـوردۀ من آسـمان ببخـش

سفـیانی ام، مرا تو حـسیـن بن روح كن            این مرده را به یك نفس خویش، جان ببخش

حال و هــوای مسجـد سهـلـه سرم زده            بر من دعـای نـدبـه در آن آسـتان ببخش

أیـن الحـسین...سـیـنـۀ من غـرق آه شد            شد صحبت از یزید و لب و خیزران، ببخش

چـشـم آلــوده کـجـا، دیـدن دلـدار کجـا            دل سرگشته کجا  وصف رخ یار کجا

قصۀ عشق من و زلـف تو دیـدن دارد            نــرگس مست کجــا همدمی خـار کجا

سرّ عـاشـق شدنم لطف طبیبانه توست            ور نه عشق تو کجا این دل بیمار کجا

مـنّـتی بـود نهـادی که خـریـدی مـا را            رو سـیه بُـرده کجا مـیل خـریـدار کجا

هر کسی را که پسندی بشود خـادم تو            خـدمـت شـاه کـجا نـوکـر سـربـار کجا

کـاش در نـافـلـه ات نـام مرا هم بـبری            که دعـای تو کجا عـبـد گـنـهکـار کجا

مِهر من گر که فتد در دل تو می فهمم            شـهـد دیـدار کـجـا دوریِ از یـار کـجا

به خدا چون دل زهرا نگران است دلم             یک شه تشـنه لب و لشگـر بسیار کجا

کاش زینب نرسد کوفه بدون تو حسین            زینب خـستـه کجا کوچه و بـازار کجا

غـمی به وسعت عـالم نشسته بر جانش            تمام نـاحیه خـیس از دو چشم گـریانش

شـبـیـه ابـر بـهــاری هـوای نـاحـیـه را            پُـر از تـرنّم غـم کرده اشک سـوزانش

سلام کرد به جدش؛ سلامی از سر صدق             سـلام آن که کـند جـان فـدای جـانـانش

سلام کرد بر آن گـونه های خـاک آلـود            بر آن تـنـی که نـمـودند نـیـزه بـارانـش

ســلام کـرد بر آن بـوسـه گـاه نـورانـی             سـلام آن که کند جـان خـویش قـربانش

سلام آن که دلش زخمی مصیبت هاست             ســلام آن که اگـر بود کـربـلا؛ جـانش

میان طف، سپـر نیـزه و سنـان می کرد             و می سـپـرد به شـمـشیـرها گـریـبـانش

سـلام کـرد بر آن جـام نـیـزه نـوشـیـده             بر آن کسی که شکستند عهد و پیمانش

سلام آنکه اگر نی نـوا حـضور نـداشت            عــلـی الــدوام شــده نــالــۀ فــراوانــش

سـلام آن که سـرازیر می شود هر روز             به جای اشک روان، سیل خون ز چشمانش

مَحرمِ غـم شـدم ای یار مـرا یـاری كن            این دو ماه از دلِ ما خوب نگهداری كن

یـوسفـانه خـبـری پخـش كـن از آمدنت            و مرا در پـیِ خـود راهیِ بـازاری كـن

ظاهراً دستِ دعـایِ فرجِ من فـلج است            بر نیاید که ز من کار، خودت کاری کن

ایـن مُحـرّم بـرَس از راهِ درازِ فَـرَجَت            سینه را خالی از این قِصۀ تكراری كن

ای عـزادارترین صاحبِ این بَـزمِ عزا            کمی از لطف در این جمع عزاداری كن

نوحه ای دَم بده تا پـایِ تو سـینه بـزنـیم            یا كه با روضۀ خود اشكِ مرا جاری كن

خدا کند که شود با تو همزبان دل من            وگرنَه غصۀ نامَحرمی است قاتل من

بـرای بی کـسی ام هـمـدلی نـمی جـویم            سزاست اینکه شما حل کنید مشکل من

خدا کند که مرا لحظه ای رهـا نکـنی            و گرنه نفس شود همنـشین غـافل من

فـدای طرز نگاهت که مَحـرمم سازد            مُحـرّم است نگاهی به گـوشۀ دل من

هـنـوز مـایـه نـدارم که گـویـمـت آقـا            بـیا دَمـی قـدمی سـیّـدی به منـزل من

اگر که آمد و رفـتم هَدَر رود چه کنم            امید اینکه تو باشی تـمام حـاصل من

چه شام های درازی که داده ام از کف            نداد بوی حضور تو عـطر محفل من

نشد کـنـار تو یک عمـر بنـدگی بکنم            نشد مـلازمت حـضرت تو شامل من

اگر سزاست شود جان من فدای شما            خدا کند که نگویی که نیست قابل من

خـدا کـنـد هـمۀ عـمـر با شـمـا بـاشـم            شـهـیـد راه شـهـیـدان کــربــلا بـاشـم

بـه بـاد بـیـرقِ مشـكـیـتـان رهـا كـردند            دوباره چشمِ مرا خرجِ روضه ها كردند

دو گـنـبدِ حـرمیـن و دو پـرچـمِ مشكـی            دوباره پـای مـرا سمتِ گـریه وا كردند

دعــای مـادرِ مـن بـود و شـانــۀ پـدرم             اگر كه عُمرِ مرا وقفِ این عـزا كردند

بگــیـر زیـرِ بغــل هایِ مــادرِ خـود را             بیـا برایِ شـما خـیـمـه ای به پـا كـردند

بگیر دستِ غـریــبم که حق مرا بِـخَرد            مرا به مـرحـمتِ دستِ تو سـوا كـردند

مـریض بودم و دارُالـشِـفـاء كه آوردند            به خـرجِ فــاطـمه دردِ مـرا دوا كـردند

نـوشـت نـامِ مـرا مـادرت به جـایِ دلـم            مـیـانِ سـیـنـه حـسـیـنـیـه ای بـنـا كـردند

خـدا كند كه شبی در خـرابه گریه كنیم            چه خوب شد كه جنون را به نامِ ما كردند

همیشه شـامـلِ الطافِ بی كـران هـستیم            چرا كه تحـتِ نظـرهای آسمـان هستیم

تو یـادِ مـایی و ما یادِ هر كسی جز تو            تو فكرِ مایی و ما فكرِ آب و نان هستیم

نه از تو حرف شنفتیم و نه سخن گفتیم            هـماره مـایـۀ نـنگـیم ما، زیـان هـستـیم

اگـر كه ابــر تـویی مـا كـویـرِ بی آبـیـم            اگر بهـار تـویی ما همه خـزان هـستیم

كسی كه گـم شده پـشتِ گـنـاه ماهـائـیم            تو آشـكـاری و مائیـم كه نهـان هستـیـم

به انتـظارِ خـودت امـتحـان مكن ما را            كه مـا رفـوزۀ هر بارِ امـتحـان هـستیم

اباالرحـیـم تو هـستی و با وجـودِ تو ما            همیشه صـاحـبِ بابای مهـربـان هستیم

به یـادِ عـمّـۀ ســادات اشـك می ریــزیم            برای عـمّۀ سادات روضه خوان هستیم

بیادِ محـملِ عـریـان و كـوچـه و بـازار            به یادِ نیـزۀ خـورشـیـدِ كـاروان هستیم

آخــر ثــمــر آل پــیــمــبــر ز در آیــد            یکـروز اگر مـانـده به عـالـم خـبـر آید

با سـوز دل فـاطـمی اش فـاطـمه گـوید            کی منـتـقـم خـون حـسیـن از سـفـر آید

ما سوز دل خویش به وقت سحر آریم            چون رایـحـۀ فـاطـمی اَت در سحـر آید

ای عطر گل یاس تمنّای تو سهل است            بر خاک قـدم های تو عاشق به سـر آید

در راه رسیدن به تو ای یوسف زهـرا            این خون دل ماست که از چـشم تر آید

این اشک بصر نیست که از دیده روان است            از درد غـریـبـیِ تـو خـونِ جـگــر آیـد

ای مـنـتـقـم آل عـلـی کـعـبه مهـیّـاست            بـردار ز رخ پـرده که بـا تو ظـفـر آید

داریــم امــیــد تــو امــیـــد دل اربــاب            دانـیـم که هـجـران تو آخــر بـسـر آیـد

این مژده فقط سهم دل منتـظـران است            آیـد خـبــر ای اهــل ولا مـنـتَـظَـر آیــد

یک کرب و بلا با تو بیاَرزد به همه عمر            بـازآ که سـپـاهـت به رکـاب تو در آید

با غمت می خـرم آقا خـوشیِ عـالـم را            و به عـالـم نـدهـم تا به ابـد این غـم را

چـشـم بـر راهِ تو و شـامِ نُـهُـم هـم آمـد            قـسمتـم كـرد خـدا سیـنـه زدن با هم را

ریـشـۀ بِـیــرقِـتـان عـزتـمـان بخـشـیده            از سـرم باز مكـن سایـۀ این پـرچـم را

دَمِ من هست حسن بازدَمم هست حسین            تا نفـس هست نگـیرید ز من این دَم را

نمكِ روضه مان را خودِ زینـب بخشید            شـورِ مـا زنـده كـنـد خِـیـلِ بـنی آدم را

عــلـمِ رایـت الـعــبـاس بــلـنــدم كـرده            مـادرت داده به من این سنـدِ محكـم را

مادرم جـانِ‌ مرا نـذرِ عـمو جانت كرد            مُـحـرمم بلكـه عـلاجـی بكـنی دردم را

چَشمانِ خـیس و ابری ات غـم دارد آقا            گـلـبـرگِ رویـت رودِ شـبـنـم دارد آقـا

دارد نـسـیـمِ غــصه مـی آیـد ز كـویت            شـالِ عــزایـت عــطـر مـاتـم دارد آقـا

مـا یـك دهــه تــنـهــا عــزاداریــم امّـا            هــر روزِ تـو رنـگِ مُــحـرّم دارد آقـا

مـن آرزو دارم بــبــیــنـم چــشـم هـایـم            مـثـلِ تو خـون با اشــك تـوأم دارد آقـا

نـامــم گـدا و شُـهـرتِ مـن نـوكـر امّـا            یـك كـربــلائــی اولــش كــم دارد آقــا

هر كس دخیلِ دست عباس است امروز            در دستِ خود یك حَبلِ محكـم دارد آقا

ای ساقیِ لـب تشنگـان جـانم اباالفضل            لب هـایِ من این نـوحه را دَم دارد آقـا

آنکه بر بزم حسین دعوت از ما می کرد           کاش می آمـد و از دور تمـاشا می کرد

فال من، یـوسـف گـمـگـشته اگر می آمد           با دل مـردۀ من کـار مسـیـحـا می کرد

گـر چـه پـرونــدۀ اعـمـال سـیـاهی دارم           کاش می آمد و با این همه امضا می کرد

مـن اگـر مـنــتــظــر واقــعــۀ او بــودم           کِی قرار دل ما امشب و فـردا می کرد

کاش می آمد و یک شب وسط سینه زنی           در عـزای پـدرش ناحیه نجـوا می کرد

شـب هـشـتـم وسـط روضــۀ اربـاً اربـا           گـریه بر تـشـنگـی اکـبر لـیـلا می کرد

من یقین دارم اگر کرب و بلا داشت حضور           بر سر نعـش عـلـی یـاری بابا می کرد

یا که در هـلهـلـۀ آن هـمه نامحـرم دون           مهـدی ما کمـک زینب کبـری می کرد

وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

گویی حسین و یکسره اشکت روان شود            شـایـد که حـق مـطـلب آن را ادا کـنی

از نـای خـسـتـۀ تو نـوای حـزین رسد            ذکـر از شهـیـد تـشنـه لـب نیـنـوا کـنی

این عـزّت حـسـیـنـی تو جـاودانـه بـاد            تا آنکـه زنـده، یـاد عــزیـز خـدا کـنی

یار بلا کشیده حسیـن است و با غمش            سینه سپر به غربت و رنج و بلا کنی

یا صاحب الزمان چه شود از کرامتت            ما را مـقــیـم یک سحـر کـربـلا کنی؟

وقتی طواف مرقد شش گوشه می کنی            تنها دعـای مـاست که ما را دعـا کنی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده           مبـتـلایم به غـم و غـربت هجران کرده

سالهــا رفـت و دلـم طالـب دیـدار نـشـد           غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

در خورِ شأن کـریمان نـبُـوَد راندن من           چـشـم‌هـایـم طـمـع دست کـریمـان کرده

هرچـه با کـردۀ خـود خـاطـر او آزردم           در عوض او به گدا لطف فراوان کرده

جـاودانه بشـود خـیـر ز عـمـرش بـیـنـد           هر که ما را ز غـم یـار پـریـشان کـرده

چه کسی خواست که سینه‌زن جدّش باشم؟           چه کسی بود که اینگونه دعامان کرده؟

دسـت خـالـی ز عــزاخـانــۀ آقــا نـرود           هر کسی را که خود فاطمه مهمان کرده

روضه‌ها فرصت خوبی است که ره گم نکنم           کسریِ سال مرا این دهه جـبـران کرده

دلـم ایـنـگـونـه اگـر شـور مـحـرّم دارد           هرچه کرده نمک ذکر «حسین‌جان» کرده

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگـویم غـم شب های جـدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامــوخــتــم آداب گـدایـی

عــمـری ست که ما منتظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایـی

می خـواسـتم از مـاتـم دل بـا تو بگـویـم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امشب شـده ای زائـر آن تـربت پـنهـان؟            یـا زائـر دلـسـوخــتـۀ کــرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعۀ عـشّـاق            آقـا تو کجـایی؟ تو کجـایی؟ تو کجـایی؟

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

اینجـا کـسـی به یـاد شـما دل نـمی‌دهد            هـستـیم بی‌خـیـال و همیـشـه وبـال تو

کـمتـر دلی برای شما تـنـگ می‌شـود             بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌ سپـردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تـو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیــدِ دیــدن مــاه جــمـال تـو

بر در نیـامده؛ تو به سـائل عـطا کنی            پـیدا نـشد کسی که بفـهـمد خصـال تو

تو غـصّه‌دار کـرب و بلا و مدیـنـه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مـثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشـم‌ انتـظارها            مـا را رسـان به قـافــلـۀ مـهـزیـارهـا

 پخش سبک

مست بــادۀ غــدیــر و عــاشق مــولاییـم            سائــل وادی لطف حــیــدر و زهــرایـیم

تـهـنـیـت عیــد ولایت به هـمـه            میکنم از دل و جان این زمزمه

صلــه ای به ما بده یا فــاطـمه

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

به روی دست نبی دست علی جلوه گر است            آتش کینه ز قلب دشمنان شعله ور است

آمــده عــــیـــد ولایــت ولــــی            میــزنــم صــدا به آوای جــلـی

لعـنـت خــدا به دشــمـن عــلی

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

ما به عشق مرتضی مطیـع امر رهبـریم            با ولایت فــقــیــه پــیــرو راه حــیــدریم

ما همه مست شراب کــوثــریم            چون شهیدان رهـروان حیـدریم

مـا هـمـه فــدایــیـان رهــبـریـم

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

 پخش سبک

قـلـب زهــرا شد، با شعف همــراه            حـضـرت حــیــدر، شــد ولـی ُ الله

در غدیــر خُــم دگـر کامل شد دین            جــانـشـیـن مصطــفی گشته تعـیین

دسـت عــلـی آمد بالا            شد علی برعالم مولا

عیــد اَکــمَــلـت ُ لَــکُــم دیـنُـکُـم را            تـهـنـیـت بگو به احــمــد و زهــرا

کــرده گــل به روی لبهــا نـغـمــۀ             یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

********************* 

بر تو تبــریک ای، احمد مُخــتــار            جـانـشـیــنـت شــد، حــیــدر کــرّار

نــورِ واژه های من کُــنــتُـم مــولا            گشته جلوه گر به ارض و بر سما

تاریکی ها گردیده گم            در عرصۀ غدیر خـم

مــقــتــدای مُـتـقـیــن شد مـرتضی            دلــربــای اهــل دین شد مــرتضی

عطر گــل پُر شده در مُلکِ هستی            چون ولی ّ مسـلـمین شد مــرتضی

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا
********************* 

این زمــان هم ما، با ولــی هستـیم            گــرم آوایِ، یــا عــلــی هــســتــیم

اهل راهِ عشق حــیــدر می مــانیـم            مــا مــطــیــع اَمرِ رهبر می مانیم

ولایــت فـــقــیــهِ مــا            ولایـــت آل عــــبــــا

پــیــروان مــکــتــب پیــغــمــبـریم            در صــراطِ مـسـتـقـیــم دلــبــریــم

بــا اطــاعت از امــام و رهــبـری            جــانــفــدای راه پــاک حــیــدریــم

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

 پخش سبک

زیبــا شــده دنـیــا، شــادِ دل زهــرا            رفته روی دست نبی دست علی بالا

شد تو دلم محـشـر، آمـد شب دلبــر            ذکر تمام عـرشیان گشته مدد حیــدر

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شــب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایــی

گــل خنــده رو لبهــا شــکــوفــا شـد           میخوانن زهرا و نبی به چه مـولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

دلها شده شیــدا، شــوری شده بــرپا            آی شیعه ها مژده بدید حیدر شده مولا

مجنونم و مضطر، چی هست از این بهتر            میشناسه ما رو کل عالم نوکر حیدر

توی عــالــم کـرده عشق تو غــوغا            تــویی شــاه خــاکــی تو همـه دنیــا

تویی نــور چـشــم حضرت خــاتــم            که قیامت کرده عشقت تو دل زهرا

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

ای قبــله هر دل، حــلال هر مشکل            گل کرده اسمت روی لبهای ابوفاضل

آمد شب مهتاب، مجـنونم و بی تاب            عیدی بگیرید امشب ازدستای این ارباب

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شـب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایـــی

گــل خنــده رو لبهــا شـکــوفــا شـد           میخوانند زهرا و نبی به چه مولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

ای نگار روحانی خیــز و پــرده بـالا زن           در ســرادق لاهـــوت کــوس لا و الاّ زن

در تــرانــه مـعــنـی دم ز سـرّ مـــولا زن           وانــگــه از غـــدیــر خــم بــادۀ تــولاّ زن

تا زخود شوی بیرون زین شراب روحانی

در خم غدیر امروز باده ای به جـوش آمد           کز صفای او روشن جان بـاده نـوش آمــد

وان مــبشّر رحــمت بـاز در خـروش آمـد           کان صنم که ازعشاق بُرده عقل و هوش آمد

با هـیــولی تــوحیــد در لـبــاس انــســانی

عقل و وهم کی سنجــد اوج کبــریایش را           جان و دل چه سان گویند مدحت و ثنایش را

گر رضای حق جویی رو بجو رضایش را           هـرکه در دل افـــزود رأیـــت ولایـش را

همچو خواجه بتــواند دم زد از مسلمــانی